PUBLIKACJE

W pierwszej połowie XIX w. było trzech polskich wieszczów. Wiek później mieliśmy trzech pisarzy, którzy wieszczami nie byli – to już inna epoka – lecz równie jak tamci – a może jeszcze silniej, bo uniwersalniej – wpisali się w nurt wielkiej literatury współczesnego sobie świata: Stanisław Ignacy Witkiewicz, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz. Czy w nowym wieku powtórzy się taka trójca?
Ostatni z wymienionych jest bohaterem książki Wiesława Budzyńskiego (autora książek m.in. o K.K. Baczyńskim) pt. Schulz pod kluczem (Grupa Wydawnicza Bertelsmann Media, Warszawa 2001). Książka jest oryginalnie napisana. Jest to styl swobodnej narracji (nam przypomina sposób pisania Mariana Brandysa) z wieloma dygresjami, odwołaniami do badaczy i do świadków, umiejętnym wciągnięciu czytelnika w atmosferę miejsca i czasu, w atmosferę środowisk, z którymi Schulz miał kontakt: Drohobycza (na co dzień) i polskiej literatury (rzadziej). Książkę Budzyńskiego czyta się więc łatwo, z zaangażowaniem i – sympatią. Trzeba w tym miejscu nadmienić, że Schulz – wyznania mojżeszowego – był absolutnym Polakiem. Ostatnio więc dokonana brutalna kradzież malowideł Schulza z jego domu w Drohobyczu nie ma najmniejszych podstaw izraelsko-narodowych. Spuścizna po Schulzu należy do dziedzictwa kultury polskiej, żadnej innej. W tym, być może, tkwi tajemnica, iż obecne władze Drohobycza przymknęły oczy na zabranie fresków właśnie do Izraela.