PUBLIKACJE

Ksiazki i czasopisma omówione w naszych kwartalnikach

Ukraina przyjmuje Papieża

Mocną stroną albumu są dobre zdjęcia (kolejno: Kijów, Lwów, Teatr Wielki we Lwowie – w stulecie, a na końcu historia życia Papieża Wojtyły) i nienajgorszy poziom edytorski.

Na tym zalety (dla nas) się kończą. Nie studiowaliśmy tekstów ukraińskiego i angielskiego, ale to, co można po polsku przeczytać – zadziwia i rozśmiesza (nie jest jasne, kto jest autorem tekstów. Jedna z domniemanych autorek, a zarazem tłumaczka na język polski nazywa się Ałła Chytra!).

Autorzy tekstów informując czytelników o zawiłych dziejach Lwowa, wymienili państwa, do których w historii Lwów należał. Napisali tak (kolejno): do Księstwa Galicko-Wołyńskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeczypospolitej, Imperium Austriacko-Węgierskiego, Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej, Polski, ZSRR, a dziś Lwów jest miastem niepodległej Ukrainy.

No cóż, w paru linijkach bzdura za bzdurą. Jest prawdą, że jako odnotowany w kronikach gródek księcia Daniela należał Lwów przez czas pewien do Rusi Halicko-Włodzimierskiej (choć ziemia ta wcześniej ruska nie była, lecz prapolska), ale do Wielkiego Księstwa Litewskiego, jako żywo, nie należał nigdy. Skąd ten pomysł? Zaraz się przekonamy.

Potem należał Lwów – jak piszą – do Rzeczypospolitej, ale jakiej? – tego nie wyjaśniają... Warto przypomnieć, że w czasach Kazimierza Wielkiego o Rzeczypospolitej Obojga Narodów jeszcze się nie śniło, a Lwów od chwili powrotu do Polski aż do rozbiorów, czyli przez cztery i pół wieku, pozostawał w Królestwie Polskim (a potem wraz z nim w Rzeczypospolitej). I tu chyba zaczynamy rozumieć, dlaczego wcześniej przypisano Lwów do W. Księstwa Litewskiego: by stworzyć wrażenie (u nieuświadomionych), że do Rzeczypospolitej wszedł nie jako polski, lecz litewski. Ot, mądrale!

W okresie zaborów też się autorom pokićkało, bo do lat 1860. było tylko Cesarstwo Austriackie, a dopiero w erze autonomicznej Monarchia Austro-Węgierska, a w jej ramach polski kraj Galicja. Zaraz potem pojawia się Zachodnio-Ukraińska Republika Ludowa. Przemilczmy tę epokę (której nigdy nie było).

I wreszcie zjawia się... Polska. Okazuje się, że w całej długiej historii – wedle autorów – Lwów tylko od pierwszej do drugiej wojny był polski. Za takie odkrycie historyczne należy się nagroda. Najlepiej: wycieczka handlowa do RP.

Później był ZSRR, a potem... potem udajmy się do Galerii przy ul. Ossolińskich, gdzie zobaczyć można obraz Matejki: ks. Starowolski oprowadza króla szwedzkiego po Katedrze Wawelskiej...

Nie warto już znęcać się nad zdaniem po zdaniu – pod względem rzeczowym i językowym, nad poprzekręcanymi nazwiskami i pisownią. Po prostu szkoda czasu na czytanie. Poprzestańmy na próbce (na temat Teatru Wielkiego):

Dlaczego nie zaproszono do tłumaczenia kogoś z Polaków? Domyśleć się nietrudno.