PUBLIKACJE

Swoje zainteresowanie Lwowem (i – rzecz zrozumiała – całą Małopolską Wschodnią) objawiają obie główne humanistyczne uczelnie Krakowa – UJ i Akademia Pedagogiczna – m.in. przez coroczne sesje, a następnie wydawnictwa ich materiałów (niestety okres między sesjami a wydawnictwami dochodzi do paru lat, ale to nie wina organizatorów). Z satysfakcją zauważamy, że zainteresowanie naszym tematem istnieje na wielu uczelniach krajowych – do czołówki poza wymienionymi należy Uniwersytet Rzeszowski (dawna WSP), ale także wyższe szkoły w Kielcach, Częstochowie, Opolu. Jakoś nie docierają do nas wydawnictwa uniwersyteckie z Wrocławia, Warszawy i Katowic, ale to nie znaczy, że tam lwowski temat nie jest uprawiany.
Wydawnictwo Naukowe AP w Krakowie dało nam już IV tom z serii pt. Lwów, miasto, społeczeństwo, kultura (2002), ten pod redakcją Kazimierza Karolczaka. Jest on owocem sesji pod takim samym tytułem z maja 2000 r. Grube tomisko zawiera 26 referatów (w tym 12 podanych cyrylicą).
Referaty uszeregowano wedle czterech okresów historycznych: staropolski, XIX wiek, międzywojnie oraz II wojna i lata po niej. W tym ostatnim na pięć referatów aż cztery wydrukowano po ukraińsku. Szkoda, że nie uwzględniono tu współczesnych problemów Polaków i polskości, tym bardziej że wśród referatów wygłaszanych przez Ukraińców kilka dotyczyło ich nacji z trzech pierwszych okresów.
W pierwszej części szlagierem jest tekst Łukasza Walczego pt. W sprawie początków Lwowa. Nasi Czytelnicy pamiętają tego samego autora artykuł w CL 1/01, który wzbudził duże zainteresowanie. W części drugiej znalazły się dwa ciekawe teksty R. Wasztyla i Cz. Michalskiego na temat wychowania fizycznego i sportu. W trzeciej części uwagę zwraca artykuł W. Masiarza: Lwów – opiekunem zesłańców syberyjskich i więźniów caratu, a w części ostatniej W. Bonusiaka Radziecki aparat okupacyjny we Lwowie w latach 1939–1941. Niestety nie umiemy ocenić tekstów wydrukowanych po ukraińsku.

Na marginesie: primo – referat wygłoszony przez Niemkę przetłumaczono na polski, a dlaczego nie czyni się tego z tekstami ukraińskimi? Przecież duża ich część dotyczy naszej kultury, a cyrylica – jeszcze bardziej niż sam język – odcina nas od ich poznania.
Secundo – szkoda, że nie uwzględniono współczesnych problemów Polaków i polskości, tym bardziej że wśród referatów ukraińskich kilka dotyczyło ich nacji i kultury.

Trzeba wreszcie dodać, że w i ę k s z o ś ć opracowań naszych autorów dotyczyła spraw rusko-ukraińskich. Wobec wielowiekowej historii polskiego Lwowa proporcja ta została mocno zachwiana, na co pozwalamy sobie zwrócić uwagę organizatorów sesji i wydawnictw.