PUBLIKACJE

We Lwowie ukazała się kolejna – najobszerniejsza dotąd – antologia poezji lwowskiej lat powojennych: My, ludzie Lwowa, skompletowana i opracowana przez Teresę Kulikowicz-Dutkiewicz (2006). W zbiorze znalazło się kilkaset utworów 44 autorów, nie tylko zresztą poetyckich, także kilka muzycznych, niekoniecznie ilustrujących wiersze. Autorami są twórcy zamieszkali we Lwowie i – od dawna lub od niedawna – w RP, starsi i młodsi (a kilkoro już zmarłych).
Wbrew (pozornie!) tytułowi zbioru, kluczem do doboru wierszy nie były wyłącznie odniesienia do Miasta, jego piękna i historii, nostalgia, choć takich jest niemało. Wydaje się to korzystnym rozwiązaniem, ponieważ świadczy, iż bodźcem do wypowiedzi poetyckch – inaczej niż przed laty, gdy obserwowaliśmy pewne zasklepienie się w odciętym od świata Mieście – pojawia się (a może tylko ujawnia się?) autentyczna i obiektywna potrzeba poetyckiego postrzegania universum w najszerszym rozumieniu. Czytelnik, zwłaszcza lwowianin, może powiedzieć: szkoda, patrząc jednak od drugiej strony trudno nie cieszyć się, że wśród Ludzi Lwowa (tam i tu) jest sporo prawdziwych, nie okazjonalnych, poetów. Odkrywamy to nawet, gdy wyuczony zawód – medyczny czy fizyczny, i droga życia tych ludzi nie musiałyby świadczyć o poetyckich inklinacjach. A jednak...
Ze zbioru wybraliśmy dwa wiersze spośród bardzo wielu, jakie zrobiły na nas wrażenie.
Danuta Trylska-Siekańska (DTS),
Kazimierz Selda