PUBLIKACJE

Nasze wątpliwości w kwestii kierunku rozwoju sytuacji Kościoła na Wołyniu pogłębia lektura pięknej książki, wydanej przez „Calvarianum” (Kalwaria Zebrzydowska 1993) pt. Zarys dziejów diecezji łuckiej oraz katedry św. Piotra i Pawła w Łucku, napisana przez Mieczysława Malinowskiego i Bogdana Kołosoka. Autorzy poświęcają swoją pracę księżom i wiernym, którzy tworzyli historię tej umęczonej diecezji. Historia to ciekawa i pouczająca. Biskupstwo rzymskie istaniało na Wołyniu już z końcem XI wieku – we Włodzimierzu formalnie diecezja powstała w połowie XIV w., a Kazimierz Wielki zbudował tam katedrę. Drugim ośrodkiem był Łuck i tamże przeniesiono w 1427 r. stolicę diecezji. Pierwszym biskupem łuckim (a szóstym włodzimierskim) był Jędrzej Spławski, a ostatnim przed II wojną 64. z kolei Adolf Szelążek (postać wybitna, prześladowany przez Sowietów, zmarł w 1950 r., pochowany w Toruniu). Jednym z ordynariuszy łuckich był w latach 1617–22 Andrzej Lipski, który bogato wyposażył katedrę krakowską i ufundował kaplicę św. Macieja na Wawelu. W latach 1790–96 biskupem łuckim był Adam Naruszewicz, znakomity dziejopis, uczestnik Sejmu Czteroletniego. Obecnie biskupem jest ks. Marcjan Trofimiak (co wcale nie oznacza, że diecezję łucką można już do woli depolonizować. Polacy są tam nadal!).
Książka do nabycia w księgarniach katolickich.