PUBLIKACJE

Ta książka zbyt długo czekała na omówienie i polecenie Czytelnikom. Wyszła dokładnie przed 10 laty i nie wiadomo, czy jest jeszcze do nabycia – może u oo. Redemptorystów w Tuchowie? Jej tytuł: Szlakiem zesłańców. Szesnaście trudnych lat w ZSRR 1944–1959 (Kraków 1998) nie w pełni jednak oddaje różnorodne bogactwo informacji zawartych w tej książce, informacji odnoszących się do dwóch wątków. Chronologicznie tytuł wspomnień dotyczy wątku drugiego, późniejszego: smutnych, lecz godnie przeżytych przez autora, redem­ptorystę o. Marcina Karasia, siedmiu lat w łagrze na Uralu, po aresztowaniu i deportacji (wraz z o. Kazimierzem Lendzionem) w 1952 roku.
Natomiast czasowo pierwszy wątek odnosi się do wczes­nego okresu drugiej okupacji sowieckiej (od 1944), spędzonego przez o. Marcina w Mościskach, Lwowie, Samborze, Droho­byczu, a najdłużej – do czasu aresztowania – w Stryju. W tej części wspomnień dowiadujemy się wielu rzeczy, których niedosyt niezmiennie odczuwamy. Większość ekspatriantów, którzy wcześniej czy później opuścili Lwów i Małopolskę Wschodnią, ciągle niewiele wie i rozumie, co działo się pod sowiecko-ukraińską władzą. Mało wiemy o wspaniałych ludziach, których odważna i mądra postawa pomagała pozostałym Polakom na trwanie w szczególnej, beznadziejnej sytuacji bolszewickiego reżimu.
Książka nieżyjącego już ojca Karasia rzuca wiele światła na to, co się tam działo. Pozwalamy sobie w tym numerze przedrukować fragment rozdziału III, w którym czytamy m.in. o niezwykłej postaci p. Adama Głażewskiego, zaś w następnym numerze – o prof. Wilhelmie Mozerze.

O. MARCIN KARAŚ CSsR (1910–2003) ur. w Borku k. Bochni. Ukończył gimnazjum oo. Redemptorystów w Tuchowie, a po maturze w 1929 rozpo­czął nowicjat w Mościskach (tamtejszy klasztor oo. Redemptorystów, założony przez Sługę Bożego o. Bernarda Łubieńskiego, stanowił macierzystą siedzibę tego zakonu na ziemiach polskich). Śluby zakonne złożył w 1930, a po studiach w Seminarium w Tuchowie otrzymał święcenia kapłańskie. Jego pierwszą placówką był Zamość (1937), ale w czasie wojny, w 1942 został skierowany do Mościsk, skąd w 1944 deportowany do łagru na Uralu. Po powrocie do kraju w 1959 pełnił służbę kapłańską w Elblągu i Głogowie, a następnie przez 16 lat był wicerektorem klasztoru Redemptorystów w Zamościu. Od 1980 do śmierci mieszkał w klasztorze w Krakowie.