PUBLIKACJE

Centrum Szkolenia i Organizacji Systemów Jakości Politechniki Krakowskiej wydało w 2007 r. książkę Anny Teresy Górzyńskiej pod tytułem Ukraińskie doświadczenia i refleksje. Spojrzenia polskiego nauczyciela.
Zgodnie z powyższym są to relacje z doświadczeń i obserwacji w pracy nauczycielskiej autorki w trzech różnych szkołach i trzech różnych środowiskach na Ukrainie w latach 2002–2006. Większość rozdziałów to artykuły opublikowane w polskiej prasie na Ukrainie.
Autorka pochodząca z Pomorza i wykształcona w Toruniu (bez korzeni kresowych) podjęła się nauczania języka i kultury polskiej w środowiskach polonijnych na południe i wschód od przedwojennej granicy polskiej. Na pierwszy rok szkolny 2002/03 dostała skierowanie z Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie do Użhorodu na Zakarpaciu, potem pracowała dwa lata w Gródku Podolskim i dodatkowo społecznie w Satanowie, a w czwartym roku szkolnym znalazła się w Starokonstantynowie. W Użhorodzie pracowała w szkole sobotnio-niedzielnej przy Towarzystwie Kultury Polskiej Zakarpacia. Doprowadziła do nadania tej szkole imienia ks. prof. Józefa Tischnera. W Gródku Podolskim uczyła w szkole z polskim językiem nauczania: w klasach początkowych. Wszystkie przedmioty wykładane są tam po polsku, w wyższych klasach język, historia i geografia Polski są po polsku, pozostałe przedmioty po ukraińsku. W Starokonstantynowie uczyła w miejscowym gimnazjum, gdzie język polski był drugim językiem obcym.
Wszędzie, gdzie autorka pracowała, była bardzo aktywna w organizowaniu konkursów, festiwali, konferencji, wszelkich imprez, zarówno lokalnych, wojewódzkich, jak i międzynarodowych. Przyczyniła się do nawiązania współpracy między uczelniami lub środowiskami w Polsce i na Ukrainie. Jako dobry i życzliwy człowiek oraz przesiąknięta chrześcijanizmem wierzy w możliwość współpracy między naszymi społecznościami i sama walnie się do tego przyczynia. Wyczuwa się optymizm i entuzjazm do wykonywanej pracy. Jak na polonistkę przystało, korzysta z cytatów zaczerpniętych z poezji lub prozy pisarzy, np. Jana Pawła II, ks. Tischnera, Norwida, Makuszyńskiego i innych.
Publikacja (nieco ponad 100 stron) jest bogato ilustrowana fotografiami dokumentującymi opisywane wydarzenia z pracy autorki. W dużej mierze poszczególne rozdziały są sprawozdaniami z prac, konferencji, z podaniem nazwisk znanych lub mniej znanych osób, z którymi autorka się spotkała.
Ważną zaletą książki jest jej aktualność. Autorka relacjonuje to, co działo się zaledwie dwa do sześciu lat temu, dodając czasem ciekawe odniesienia do wydarzeń historycznych, ale unika tematów drażliwych.(DTS)