PUBLIKACJE

Otrzymaliśmy od p. Tadeusza Husaka kolejną jego książkę pt. Zakola pamięci. Sybiraka wspomnienia i refleksje (Wydawnictwo „Comandor”, Warszawa 2007). Są to obszerne relacje z kilkudziesięciu lat urozmaiconego życia autora, któremu przyszło osobiście uczestniczyć w historii naszego narodu w XX wieku.
Na treść książki składa się 25 rozdziałów, zgrupowanych w 4 częściach: I. Zesłanie, II. Wojsko i wojna, III. Echa wojny, IV. Refleksje Sybiraka. Dla mnie, piszącej te słowa, najbardziej interesująca okazała się część I, bo pozwoliła mi porównać i uzupełnić moje własne wspomnienia. Dla osób znających się na wojskowości najbardziej interesująca może być część II.
Autor, pochodzący spod Podwołoczysk, wychowany w pobliżu przedwojennej granicy na Zbruczu, zdążył przed rokiem 1939 ukończyć gimnazjum w Tarnopolu i zostać podchorążym we Włodzimierzu Wołyńskim. Druga wielka wywózka (13 IV 1940) ludności polskiej z terenów zajętych przez Armię Czerwoną dosięgła 5-osobową rodzinę autora – rodzinę wcześniej aresztowanego policjanta. Miejscem zesłania był północny Kazachstan. Autora spotkał los bardziej dotkliwy niż innych zesłańców, bo za pisanie skarg został skazany na 5 miesięcy karnego obozu pracy. Opis pobytu w obozie i powrotu z niego jest najbardziej wstrząsający. Szczęściem, w najbardziej dramatycznych momentach ktoś przychodził mu z pomocą.
Po trzech latach pobytu w Kazachstanie został zwerbowany do I Armii im. T. Kościuszki. Przeszedł szlak bojowy od Bugu do Budziszyna. Po zakończeniu działań wojennych służył w wojsku jeszcze przez parę lat, ale jako „element niepewny” przeszedł do cywila. Miejsce pracy i nową pasję odnalazł w księgarstwie. Zaangażowany całą duszą, odnosił na tym polu sukcesy.
Końcowe rozdziały książki, zabarwione goryczą, dotyczą czasów współczesnych. Szczegółowo opisane zostały przykłady starć autora i innych sybiraków z ZUS-em przy staraniach o uznanie inwalidztwa wojennego lub z urzędnikami przy zabiegach o rekompensatę za dobro zabużańskie.
Przez wszystkie karty książki – stopniowo coraz bardziej – autor zmaga się z własnymi myślami. Gnębi go współczesny stosunek do żołnierzy 1 i 2 Armii WP oraz zapominanie o tysiącach Sybiraków – to właśnie o te refleksje chodzi w tytule książki. We własnych wspomnieniach autor odnajduje dobrych ludzi, którzy pomogli mu przeżyć albo uratowali życie, a także tych, z którymi przyjaźnił się w wojsku lub w pracy zawodowej.
Jak napisano w przedmowie, czytelnik otrzymał książkę niemodną, ale uczciwą.
(DTS)