PUBLIKACJE

Nowa książka ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego Nie zapomnij o kresach (Małe Wydawnictwo, Kraków 2011) jest kontynuacją – jeśli idzie o tematykę – jego poprzedniej pracy sprzed trzech lat, Przemilczane ludobójstwo na Kresach. Jednocześnie jest wynikiem wielkiego zaangażowania Autora w sprawie zbrodni dokonanych przez ukraińskich nacjonalistów z OUN i UPA na ludności Kresów Wschodnich II RP w czasie wojny i w pierwszych latach po jej zakończeniu. Świadczy też o ogromnej ruchliwości ks. Zaleskiego, który w okresie dzielącym wydanie obu pozycji odbył dziesiątki spotkań autorskich, prelekcji i wykładów na temat ukraińskiego ludobójstwa, tak w Polsce, jak i poza naszym krajem (w Austrii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Argentynie). Plon tak licznych spotkań z czytelnikami znajdziemy w omawianej pracy Księdza.
Książka składa się z trzech części. Pierwsza z nich: Kresowianie żądają prawdy – to świadectwo wieloletnich zmagań żyjących jeszcze Kresowian i ich potomków o uznanie prawdy historycznej o kresowym ludobójstwie. Są tu wnioski z wielu rozmów w środowiskach kresowych, a także dramatyczne przykłady barbarzyńskich zbrodni ukraińskich nacjonalistów, na przykład takich jak opisana w opowieści Janiny Kalinowskiej z Wołynia, wówczas małej dziewczynki, ocalałej cudem z banderowskiej rzezi. … bohaterowie” z bandy UPA przyszli do mojego domu i zamordowali mamę, tatę i brata. Upadające ciało mamy przewróciło się na mnie, dzięki czemu przeżyłam. A i tak dobrze, że nie zabili mojej rodziny siekierami, że nie wydłubywali oczu. (str. 48–49).
Druga część książki – Historie, które warto poznać, zawiera szkice historyczne i felietony opublikowane przez Autora w „Gazecie Polskiej” Prezentowane są tutaj również sylwetki wielu wspaniałych patriotów pochodzących z Kresów, zarówno Polaków, jak też Rusinów i Żydów (dla przykładu: Mikołaj Zyblikiewicz, Szymon Petlura, gen. Bernard Mond).
Część trzecia: Ormianie polscy, poświęcona jest „emigrantom spod Araratu” (jak nazywa ich Autor we wstępie do książki), którzy przez wieki służyli sprawie polskiej, współtworzyli polską historię i tradycję, a również i dzisiaj to czynią.
Książka ks. Isakowicza-Zaleskiego jest pozycją niezwykle cenną, wartościową i potrzebną, zwłaszcza w edukacji młodego pokolenia (także jego obecnych nauczycieli i wychowawców!), ponieważ ukazuje prawdę o tym, co dobrego i szlachetnego działo się na Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej i co zostało brutalnie zniszczone przez barbarzyńskie, bandyckie działania ukraińskich nacjonalistów. Równocześnie jest poważnym ostrzeżeniem przed współczesnym nacjonalizmem, odradzającym się niebezpiecznie w wielu miejscach dzisiejszego państwa ukraińskiego…

PS. Z własnych wspomnień: w Samborze, dokąd rzuciła nas wojna, w polskiej szkole, do której chodziliśmy obaj z bratem, tuż po Nowym Roku 1945 wprowadzono „ukraiński język nauczania”. Wówczas to nasza Matka, osoba światła i bardzo tolerancyjna, w tymże Samborze pobierająca kiedyś naukę w Seminarium Nauczycielskim wspólnie z młodymi Żydówkami i Ukrainkami, o których zawsze wyrażała się z sympatią, powiedziała do nas te znamienne słowa: Nie będziecie się uczyć w języku wroga. Wracamy „do Polski” (tak się wtedy mówiło).        

 (IK)