SYLWETKI

Urodził się w 1899 r. w Samborze w rodzinie inteligenckiej. Po maturze, w 1917 r. wstąpił do Legionów, w armii gen. Hallera walczył w wojnie z bolszewicką Rosją.
W 1921 r. podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, w 1924 otrzymał dyplom inżyniera. Do 1931 r. był zatrudniony przy projekcie nowo budowanego zakładu w Mościcach. Zastosował tam wiele własnych oryginalnych rozwiązań konstrukcyjnych i technologicznych. Od r. 1931 pracował przez kilka lat w Paryżu i Genewie, wykazując się również nowatorskimi rozwiązaniami. W 1938 r. został dyrektorem technicznym Fabryki Związków Azotowych w Mościcach.
Od wybuchu wojny przebywał we Lwowie. Za okupacji sowieckiej prowadził na politechnice wykłady z termodynamiki technicznej. Po wkroczeniu Niemców ukrywał się na wsi, pisał jednak w tym czasie pracę naukową.
Zaraz po wojnie włączył się do odbudowy przemysłu chemicznego. W 1949 r. otrzymał tytuł profesora i objął Katedrę Inżynierii Chemicznej na Wydziale Chemii Politechniki Śląskiej. W 1954 r. został członkiem PAN. Utworzył zakład Inżynierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury PAN. Za swoje osiągnięcia naukowe i zastosowania w przemyśle otrzymał dwukrotnie nagrodę państwową.
Wydał ponad 100 publikacji, w tym 10 książek, tłumaczonych na języki obce. Jedenastu wychowanków Hoblera zostało profesorami. Uznawany jest za twórcę polskiej szkoły inżynierii chemicznej.
Zmarł w 1975 r.
(skrót tekstu Andrzeja Burghardta)