SYLWETKI

Urodziła się w 1902 r. w majątku Rudna Wielka k. Rzeszowa, ale jej dorosłe życie do końca II wojny było związane ze Lwowem. Tam skończyła szkołę średnią i studia w zakresie filozofii i biologii. Jej powołaniem jednak było pielęgniarstwo. Ukończyła więc jeszcze szkołę pielęgniarek w Warszawie, po czym podjęła pracę w lwowskich placówkach przeciwgruźliczych: w poradni Tow. Walki z Gruźlicą przy ul. Lindego 5 oraz w lecznicy w Hołosku. W sierpniu 1939 została zmobilizowana i przydzielona do pociągu sanitarnego, w którym ratowała rannych do końca działań wojennych. Po powrocie do Lwowa włączyła się do walki podziemnej w szeregach ZWZ–AK, ukrywała się (wtedy zmieniła nazwisko na Rydecka). W 1945 r. wyjechała do Gdańska.
W Gdańsku pracowała w szkole pielęgniarek przy tamt. Akademii Medycznej, jednak w r.1958 wraz z siostrą, prof. Izydorą Dąmbską, wybitną filozofką (powołaną na UJ), przeniosła się do Krakowa i tu roztoczyła szeroką działalność jako współorganizatorka (obok Hanny Chrzanowskiej) parafialnej opieki społecznej, organizowała wczasy i rekolekcje dla ciężko chorych i niesprawnych, rozdzielała leki i odzież, otrzymywane z Fundacji p. Karoliny Lanckorońskiej.
Całą jej działalność charakteryzowało niezwykłe poświęcenie, odwaga, tytaniczna praca – od świtu do nocy, czy to w zakresie pielęgniarstwa i opieki nad chorymi i niesprawnymi, czy pomocy rodzinom w krytycznych warunkach materialnych i moralnych. W czasie wojny była to praca dla żołnierzy, podziemia, opieka nad więźniami (w RGO, we współdziałaniu z wywiadem akowskim), ratowanie żydowskich dzieci.
Aleksandra Dąmbska-Rudecka zmarła w Krakowie w r.1988, spoczęła w rodzinnej Rudnej Wielkiej.