SYLWETKI

Urodziła się we Lwowie 17 lipca 1929 roku, była córką Adama i Stefanii z Chronowskich. Rodzice po ukończeniu studiów przenieśli się do miasteczka Prozoroki przy granicy polsko-rosyjskiej, gdzie ojciec został kierownikiem szkoły. Tam Krystyna rozpoczęła naukę. Rok 1939 zmusił rodzinę do ucieczki przed Rosjanami i wraz z rodzinami wojskowymi dotarli aż na Łotwę*. Dzięki temu uniknęli wywózki na Sybir, natomiast wywieziona została rodzina jej matki.

W Rydze kontynuowała naukę. Z chwilą wkroczenia wojsk niemieckich rodzina wróciła do Lwowa. Tu przetrwała okupację, ucząc się i będąc łączniczką AK.

Zdała maturę w polskiej szkole nr 18, przemianowanej potem na nr 30 (dyrektorem był tam jej ojciec, Adam Węgier). Była to jedna z trzech we Lwowie szkół – poza nr 10 i 24 – z polskim językiem nauczania. Rozwiązana, nie doczekała się dotąd monografii, nawet w archiwach Lwowa brak o niej wzmianki.

W 1951 roku ukończyła Akademię Medyczną i rozpoczęła długą zawodową, naukową i dydaktyczną działalność. Naprzód jako lekarz w wiejskim szpitaliku w powiecie mościskim, by w 1953 roku przenieść się do Lwowskiego Naukowo-Doświadczalnego Instytutu Mikrobiologii i Epidemologii – dawnego Instytutu Weigla, którego dyrektorem był wtedy prof. Henryk Mosing. Badała m.in. wody mineralne Morszyna, Truskawca**, Schodnicy. Równocześnie od roku 1963 kierowała laboratorium Stacji Sanitarnej w Odessie, będąc także – aż do roku 1984 – kierownikiem laboratorium mikrobiologii Odesskiego Naukowo-Doświadczalnego Instytutu Mikrobiologii.

W 1968 roku obroniła pracę naukową i uzyskała tytuł docenta. W latach 1982–94 kierowała Laboratorium Immunologii w lwowskim Instytucie Gruźlicy, dzieląc się z lekarzami i studentami – także z RP – swoją wiedzą i doświadczeniem. Dorobek naukowy Krystyny Węgier-Maksymowicz to także 5 wynalazków, 16 projektów racjonalizatorskich, 6 monografii i 150 publikacji naukowych po polsku, angielsku i niemiecku, to także uczestnictwo w 12 międzynarodowych konferencjach.

Krystyna Węgier-Maksymowicz była członkiem Stowarzyszenia Lekarzy Polskich przy TKP we Lwowie, a także założycielką i przez 4 lata wiceprezesem Lwowskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Będąc już na emeryturze wyjechała do RP, do syna w Warszawie. Dalej, mimo choroby, uczestniczyła czynnie w zjazdach lekarzy w Polsce, pisała do Biuletynu „Wspólnoty Polskiej” w Warszawie, m.in. o zasłużonych polskich mikrobiologach – prof. H. Mosingu i prof. R. Weiglu, o szkole polskiej nr 30 we Lwowie***, o śladach polskości na Wschodzie. Za tę ostatnią działalność została przyjęta do Unii Lekarzy-Pisarzy.

Zmarła 17 lipca 2005 roku. Odszedł naukowiec i społecznik, patriotka i orędowniczka polskości na Kresach, mądry i dobry Człowiek.

**  Stwierdziła, że w wodach mineralnych Truskawca mineralizacja spadła do 50% stanu przedwojennego.

*** Artykuł o szkole nr 30 był – jak donosi Autorka wspomnienia – przeznaczony do druku w naszym kwartalniku. Chętnie go zaprezenujemy.