SYLWETKI

KSIĄDZ PROFESOR KRĄPIEC

Mieczysław Albert Krąpiec urodził się w 1921 r. w Berezowicy Małej k. Zbaraża. W Tarnopolu ukończył gimnazjum klasyczne. Krótko przed wybuchem II wojny światowej udał się do Krakowa, gdzie w czasie okupacji niemieckiej wstąpił do zakonu oo. dominikanów oraz podjął studia teologiczne i filozoficzne, zakończone doktoratem z filozofii. Święcenia kapłańskie otrzymał tuż po zakończeniu wojny, w 1945 r. Dalsze studia kontynuował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uwieńczone drugim doktoratem – z teologii. Tam też od 1951 r. podjął pracę i zaangażował się bez reszty w działalność uczelni. W 1963 r. został tam mianowany profesorem nadzwyczajnym, a wkrótce zwyczajnym, zaś w latach 1970–83 był rektorem.

Pełni również wiele innych godności: prezesa Towarzystwa Naukowego KUL (1970–81), członka PAN (od 1983), później także PAU, Papieskiej Akademii św. Tomasza w Rzymie, Akademii Europejskiej w Salzburgu. Jest laureatem wielu nagród, m.in. otrzymał Złoty Medal za Rozwój Kultury oraz Międzynarodową Nagrodę Salso­maggiore; tytuł „Profesora Roku 1988”, nadany przez International Biographical Centre oraz tytuł „Man of the Year 1992”, nadany przez American Biographical Institute.

Ksiądz profesor Krąpiec został uznany za twórcę polskiej szkoły filozofii klasycznej. Jest głównym przedstawicielem  tomizmu egzystencjalnego w Polsce i twórcą tzw.  filozofii szkoły lubelskiej. Uprawia zwłaszcza metafizykę, w której posługuje się teorią sądów egzystencjalnych, stwierdzających istnienie bytu oraz teorią analogii transcendentalnej. Zajmuje się także antropologią filozofii, teorią poznania, metodologią i teorią prawa. Jest autorem wydanych książek: Realizm ludzkiego poznania (1959), Dlaczego zło (1962), Matafizyka (1966), Ja człowiek. Zarys antropologii filozoficznej (1974), Człowiek i prawo naturalne (1975), Człowiek, kultura i uniwersytet (1982), Język i świat realny (1985), O rozumie w filozofii (1991) i wiele jeszcze innych. W książkach tych zawarł filozoficzną interpretację rzeczywistości w dziedzinach moralności, prawa, kultury, religii i polityki, poddał też szczegółowej analizie tak istotne zagadnienia dla człowieka, jak miłość, wolność, zło i śmierć. Zainicjował prace nad Powszechną Encyklopedią Filozofii i jest przewodniczącym jej komitetu naukowego.

Dorobek naukowy Księdza Krąpca został uznany także za granicą. Uzyskał doktoraty honoris causa kanadyjskiego Uniwersytetu w Toronto, belgijskiego Katolickiego Uniwersytetu w Leuven (Louvain), ukraińskiej Uczelni Pedagogicznej w Tarnopolu.

Niech podsumowaniem opisu tej wspaniałej, godnej naśladowania sylwetki wielebnego Ojca Alberta będą słowa napisane przez Władysława Kubowa, jego przyjaciela i sąsiada z rodzinnej wsi Berezowicy Małej, ujęte w Publikacjach Podolskich (W-wa 1999), słowa wypowiedziane z okazji podwójnego jubileuszu – 50-lecia kapłaństwa i 75. rocznicy urodzin: Cenimy Cię bardzo za to, Ojcze Albercie, cieszymy się niezmiernie z Twoich życiowych dokonań w nauce i życiu Kościoła, i z tego, że nie gardzisz swoimi prostymi rodakami. Jesteśmy dumni, że spod berezowickiej strzechy wyszedł w świat mały Miecio Krąpiec i stał się wielkim uczonym, filozofem, człowiekiem znanym nie tylko w kraju, ale i za granicą.

Henryk Kleinrok