SYLWETKI

„Gazeta Lekarska” 12/06 poświęciła wspomnienie wybitnemu stomatologowi polskiemu, profesorowi Antoniemu Cieszyńskiemu. Artykuł zaczyna się tak:
W Polsce okresu międzywojennego Lwów był stolicą polskiej dentystyki i stomatologii. Jeśli w innych specjalnościach medycznych trwała rywalizacja między równorzędnymi wydziałami lekarskimi uniwersytetów w Warszawie, Krakowie i Lwowie, to w stomatologii Lwów nie miał sobie równej katedry i kliniki w całej Polsce. Błyszczał nie tylko na Polskę, ale na całą Europę. Działo się tak za sprawą jednego człowieka – prof. dr. Antoniego Cieszyńskiego.
Był absolwentem dentystyki na uniwersytecie monachijskim w 1905 r. Pracę we Lwowie rozpoczął od asystentury w uniwersyteckim Instytucie Dentystycznym we Lwowie. Wyniki jego badań z dziedziny radiologii i chirurgii szczękowej uczyniły go znanym w świecie. [...] Instytut w krótkim czasie przekształcił w Klinikę Stomatologiczną. Tworzył standard programowy studiów, które widział jako pełne studia lekarskie ze specjalizacją stomatologiczną. [...]
W 1923 r. powołał Związek Stomatologów Słowiańskich, obejmujący Polskę, Czechosłowację, Jugosławię i Bułgarię oraz zapoczątkował w jego ramach wymianę publikacji naukowych. Podszedł do tego zagadnienia z taką perfekcją, że z udziałem językoznawcy prof. W. Taszyckiego opracował zasady transkrypcji tekstów z cyrylicy na zapis łaciński i w kierunku odwrotnym. [...] W tym samym roku utworzył i wydawał własnym sumptem miesięcznik „Polska dentystyka” [od 1931 r. – „Polska stomatologia”]. Pismo to – mimo silnej konkurencji pism redagowanych i wydawanych w Warszawie i Krakowie – zdobywa wiodącą rolę zarówno jeśli chodzi o ilość i jakość publikacji naukowych, jak i o problematykę publicystyczną i społeczną.
W 1930 r. we Lwowie obchodzono 30-lecie pracy zawodowej i naukowej prof.dr. A. Cieszyńskiego. Jego idee przypominano i przypomina się przy każdej okazji dyskusji o dentystyce i stomatologii.