SYLWETKI

Skrócony życiorys Wandy Bober zamieściliśmy po Jej śmierci w CL 3/06, jednak zawierał on kilka błędów. Obecnie otrzymaliśmy szerszą relację z życia Osoby, którą znaliśmy w Krakowie od lat, ale tak mało wiedzieliśmy o Jej dramatycznym życiu...

Irena Maria Wanda Bober, ur. 26 I 1918 we Lwowie, córka lwowian: Adama Wiktora Bobera, drukarza, autora Historii drukarń i stowarzyszeń drukarskich we Lwowie (Ossolineum, 1926), i Marii ze Szmigielskich. Absolwentka Gimnazjum ss. Nazaretanek we Lwowie, harcerka.
Za przynależność do Związku Walki Zbrojnej (później przemianowanego na Armię Krajową), została aresztowana przez NKWD dn. 8 lutego 1940 we Lwowie. W więzieniu śledczym (na Zamarstynowskiej) siedziała do rozprawy w dniach 11–12 kwietnia 1940, skąd została przeniesiona do Brygidek. W połowie września 1940 przetransportowana do więzienia w Kijowie (? – Połtawie?), po dwóch tygodniach wysłana na Sybir – łagier w pobliżu miejscowości Wierchnyje Czebuty, rejon Marińsk, między Tomskiem a Krasnojarskiem, okręg Nowosybirsk.
Na podstawie amnestii w sierpniu 1941 (po układzie Sikorski-Majski), zwolniona z łagru dn. 1 września 1941, udała się do Kazachstanu, by 6 IX dołączyć do rodziny (ojciec, matka, ciotka i siostra), wywiezionej ze Lwowa 13 kwietnia 1940, do sowchozu Tas Bułak, rejon Urdżar, okręg Semipałatyńsk.
W marcu 1942 wyruszyła z siostrą do Uzbekistanu, aby wstąpić do Pomocniczej Służby Wojskowej w Guzarze. 10 maja 1942 złożyły przysięgę żołnierską. Dnia 15 sierpnia 1942 zostały ewakuowane wraz z Armią Andersa do Iranu morzem Kaspijskim, gdzie lądowały 19 VIII 1942.
Mimo starań nie zdołały zabrać z ZSRR rodziców i ciotki. Nie przeżyli.
Z wojska, gdzie stale pracowała (p.o. pielęgniarka, kreślarka, maszynistka), mimo ciężkich chorób i bardzo nadwątlonego zdrowia) została w 1944 r. odkomenderowana do Bejrutu na stomatologię Uniwersytetu Francuskiego, gdzie zaliczyła trzy lata studiów. Ukończyła je po powrocie do kraju, w Poznaniu. Pracowała kolejno w Zabrzu, Nowym Sączu i w Krakowie, w dentystyce zachowawczej oraz jako protetyk (spec. II stopnia) – do wieku 72 lat.
Należała do Towarzystwa Lwowian, Kombatantów, Sybiraków i KIK – czynnie. Życie osobiste: małżeństwo z Mieczysławem Majchrzyckim (VI 1955). Urodzenie córki VI 1956. Zgon męża VI 1999. Zostawiła kochającą córkę, zięcia, dwie wnuczki. Zmarła 10 maja 2006 r. Cześć Jej pamięci.